BEN SENİ KENDİME YASAKLADIM

Kaynak ben seni kendime yasakladım bütün gün odamı temizliyorum  sevdiğim bir tenor var  akşamları onu dinliyorum  gördüğüm bütün kötü düşleri görmezden geliyorum  adı konmamış duygularla dolar ya bazan insan  onlara birer isim uyduruyorum ne zaman makas değiştirse bir tren  mutlaka bir sigara yakıyorum  (çakmakla değil, kibritten hoşlanıyorum)  istasyon şefi beni çok seviyor  onunla her akşam bir büyük deviriyorum  sonra kuşları düşünüyorum  (isimlerini bilmem, bir kaçı dışında)  duvar kağıtlarını her sabah değiştiriyorum  (ne yapayım, havai bir adamım)  mümkün olduğu kadar acıkmamaya çalışıyorum  unutmadığım günler işe gidiyorum  (o kadar az kazanıyorum ki)  insanlarla hiç yüz vermiyoruz birbirimize  halbuki ben onlarla saatlerce konuşmak istiyorum  evime otobüsle dönüyorum  (mavi bir otobüs var, ben hep onu bekliyorum)  şoföre kartımı gösterirken  kendimi fbi ajanı gibi hissediyorum  (şoför o kadar güleryüzlü biri ki, her seferinde  bu kadar olur diyorum)  sonra çırılçıplak soyunup kitap okuyorum  havalar çok sıcak gittiği için değil  ben öylesinden hoşlanıyorum  Bir de balıklarım var, ama bir akvaryumum olmadığı sürece  onlarla iyi ilişkiler kurabileceğimi sanmıyorum.  bazan biraz borç veriyorum kendime  (ama geri ödediğimi hiç anımsamıyorum)  yağmura ayıp olmasın diye  şemsiye falan da kullanmıyorum  hafızam pek güçlü değilse de  hiç olmazsa adımı unutmamaya çalışıyorum  unutunca ehliyetime bakıyorum  (sanki bir ehliyetim varmış gibi)  çok sıkışınca anneme soruyorum  (her seferinde gözyaşlarına boğuluyor nedense  halbuki ben biraz gülsün diye böyle yapıyorum)  tıraş olmayı pek sevmiyorum  (gerek saç; gerekse de sakal)  mahallede bana robinson diyor olabilirler  bunu arada bir araştırıyorum  bazan bir yangın çıkartsam diyorum  (ne yapayım sabotaj sözcüğünü çok seviyorum)  acaba beni kurtarmaya birisi gelir mi  acaba sokak köpekleri yokluğumu farkeder mi  onlara her görüşümde biraz bozuk para veriyorum  bu yüzden beni her seferinde ısırıyorlar  (doğrusu ben de onlara hak veriyorum)  sık sık tek başıma yaşadığımı zannediyorum  halbuki her gün bir sürü insanla karşılaşıyorum evin içinde  (bir sürü dediysem, o kadar da abartmayın, en fazla birkaç kişi)  onlarla her seferinde yeniden tanışıyorum  bu yüzden bana diş biliyor olabilirler  (ama haksızlar mı allahaşkına, siz söyleyin)  felsefeyi pek sevmiyorum  aristo’yla da kant’la da da pek sık görüşmüyorum  arada bir telefon açıp yemeğe çağırıyorlar  sıkılacağımı bildiğim için gitmiyorum  ama iş şiire gelince çok şey değişir  bütün şairlerle iyi geçiniyorum  (gerçi bazıları ödünç uyak istiyor benden ikide bir  kendi uyaklarınızı kendiniz uydurun bence diyorum)  bazan bütün bir yaz geçiyor ben denize girmiyorum  (ne yapayım, belki de ıslanmaktan hoşlanmıyorum)  ama deniz kenarında dolaşmayı çok seviyorum  (dönüşte bütün ayakizlerimi toplayıp çöp kutusuna atıyorum)  aslında senin beni anladığından da emin olamıyorum  (tamam tamam, ben de sana pek ipucu vermiyorum)  bunu bana iki de bir kızmandan anlıyorum  o zaman tarafsız olmaya çalışıyorum  (ama nedense her seferinde kendimi haklı buluyorum)  bazan çok güzel kızlarla çıkıyorum  (ama hiçbiriyle de tek kelime konuştuğum yok)  birkaç gün içinde terk ediyorlar beni  ben de ıslık çalarak oradan uzaklaşıyorum  mavi rengi çok seviyorum  gözkapaklarımı maviye boyuyorum  ne zaman markete gitsem  birkaç mavi yumurta alıyorum  kör olmaktan çok korkuyorum  o zaman oturup biraz ağlıyorum  televizyonu açıp konuyu değiştirmeye çalışıyorum  bir kıymık batmasın diye  sokaklarda gözü kapalı yürüyorum  (vatmansız bir tren gibi)  sana hiç laf söyletmiyorum  mesela, birisi beni hiç sevmediğini söyledi değil mi  (bu ben de olabilirim)  onu hemen oracıkta öldürüyorum  (sonra isa geliyor, biraz mırıldanıyor ve..)  çocuklarla çok iyi anlaşıyorum  onlara günün birinde delirirsem sakın beni  taşlamayın diyorum  onlar da hemen söz veriyorlar  (ama çocukları bilirsiniz, onlara pek de güvenemiyorum)  çok yakın bir arkadaşım var  (adının ne olduğunu hala bilmiyorum)  bazan oturup birlikte içiyoruz  ona her seferinde kendine bir kız bul artık diyorum  (nedense o da bana aynı şeyi söylüyor  tuhaf bir durum, kabul ediyorum)  şarkı söylemeye çok utanıyorum  (bütün yüzler bana çevrilecekmiş gibi geliyor)  çok istersem, biraz gitar çalıyorum  perdeleri çekip deli gibi dansediyorum  (kapı da sımsıkı kapalıysa)  İnsanlar durmadan konuşuyor  (ben kesinlikle cevap vermiyorum)  Başkalarının bu kadar akıllı oluşuna şaşıyorum  Nasıl olup da her şeyi biliyorlar  (bense hemen hemen hiçbir şey bilmiyorum,  buna da ayrıca şaşıyorum)  aynaya pek sık bakmamaya çalışıyorum  (söylemiştim, epeyce borcum birikti kendime)  ya da belki ismimi sorar da bilemem diye korkuyorum  (yanlış hatırlamıyorsam bundan da biraz söz etmiştim)  ben de saçlarımı el yordamıyla tarıyorum  tıraş olmak içinse berbere gidiyorum  (tahmin edersiniz, aynaya sırtımı dönüyorum)  canım seni görmeyi çok isterse  oturup bir resmini yapıyorum  (sana benzetebildiğimi pek söyleyemem)  sonra kendime bir votka hazırlayıp  sana annabell lee’yi okuyorum  (bu şiirde ne buluyorsun hiç anlamıyorum)  dışarıda yağmur yağmıyorsa acayip bozuluyorum  oturup ilyada’yı ezberlemeye çalışıyorum  o sırada telefon falan çalarsa  kesinlikle cevap vermiyorum  bazan canım gerçekten sıkılıyor  o zaman kendime biraz içki koyuyorum  ışıkların hepsini kapatıyorum  ilk yudumu hep senin şerefine içiyorum  (bir keresinde unutmuştum bunu, saklamıyorum)  o gün seninle karşılaşmışsak  mutlaka oturup bunu not ediyorum  (üzerinde ne vardı, gülümsüyor muydun)  eğer birini sana benzettiğimi fark etmişsem  yazdıklarımı hemen o an yırtıyorum  bazan bütün gün şiir okuduğum oluyor  (kan dolaşımım biraz hızlansın diye)  örneğin bu sabah aynı şiiri yirmi defa okumuşum  (yine de ezberleyemedim, işte buna çok içerliyorum)  o gün günlerden Cuma’ysa  mutlaka biraz gülümsüyorum  en güzel giysilerimi giyip sokağa çıkıyorum  kızın biri şöyle alıcı gözle bakarsa bana  bu iş bu kadar deyip evime dönüyorum  (yanlış anlamayın, bunun pek sık olduğunu savunmuyorum)  bazan eski günlüklerimi karıştırıyorum  her seferinde kendime hayret ediyorum  ne acayip bir adammışım ben diyorum  (sanki şimdi çok normalmişim gibi)  yine de kendimi bir şekilde bağışlıyorum  sokaklarda hızlı hızlı yürüyorum  ya birisi bana saati sorarsa, ya biri el ilanı falan uzatmaya kalkarsa,  (böyle şeylerden pek hoşlanmıyorum)  ama bir tatlıcıya rastlamışsam  mutlaka girip oturuyorum  ne yiyeceğime bir türlü karar veremiyorum,  bir iki saat öylece oturup düşünüyorum,  sonra da hiçbir şey yemeden kalkıyorum,  (bana sorarsanız, böyle olacağını daha baştan biliyorum)  kendime biraz mesafeli davranıyorum  belki de fazla şımartmak istemiyorum  örneğin her sabah günaydın derim kendime  ama bazan söylemeyi unutmuş gibi yapıyorum  insanlarla kavga etmemeye çalışıyorum  biri bana vurmuşsa başkasına benzetmiş olmalı diyorum  bir süre bunu itiraf etmesini bekliyorum  etmiyorsa adam sen de deyip oradan uzaklaşıyorum  kuşlarla aramdan su sızmıyor  (gerçi geçen gün bir tanesiyle biraz tartıştık,  neymiş, bayat yem atmışım önüne, böylesini yiyemezmiş,  karnı da öyle aman aman aç değilmiş zaten,  yemezsen yeme dedim ben de, mendebur hayvan,  onu da bulamayan kuşlar var, bence bunu biraz düşünmelisin)  (bazı kuşları anlamak gerçekten de mümkün olmuyor)  barlara gitmeyi pek sevmiyorum  (dünya gözüme başka türlü görünmüyor)  eve gelip biraz uzanmayı tercih ediyorum  gerçi birkaç dakikadan fazla yatamıyorum  (sanırım biraz sinirli bir adamım)  bazan gelip benden bir şeyler istiyorsun  (bir çakmak, bir kitapçık)  nedense hep bende olmayan şeyleri seçiyorsun  her seferinde de iki elinle birden kapıya yaslanıyorsun  (bundan tuhaf bir zevk aldığımı itiraf ediyorum)  ama ben seni kendime yasakladım  bütün gün balık avlıyorum  bazan kendime telefon ediyorum  nedense hiçbir zaman evde olmuyorum  (sandığınızdan daha meşgul bir adamım)  bazıları biraz çatlak olduğumu düşünüyor  selam bile vermeden yanımdan geçiyorlar  ben de içimden canınız cehenneme diyorum  saati sorarlarsa mutlaka yalan söylüyorum  ne zamandır bir tiyatroya gideyim istiyorum  (sırf vestiyere bırakabilme zevki için bir şemsiye edinmeye değer)  ama ya oyun iyiyse de sen kaçırdın diye üzülürsem deyip gitmiyorum  (buna inanmayabilirsin)  ben de oturup kendi oyunlarımı kendim yazıyorum  (çoğu ilion’da geçiyor, homer’den esinleniyorum)  bazan seninle ne güzel anlaşıyoruz  (örneğin hangi diş macunu daha iyi, bu seçimlerde kime oy vermeli)  ama bazan da bütünüyle ters düşüyoruz  (ben haikulardan hoşlanıyorum, sen sonelerden)  o zaman birkaç gün hiç konuşmuyoruz  dedim ya, ben seni kendime yasakladım  bütün gün ağaçlara tırmanıyorum  (sırf kuşları şaşırtmak için)  çocuklara bilmedikleri oyunları öğretiyorum  (çoğunu bir gece önce uydurmuş oluyorum)  ne o öyle, ne zaman görsem saklambaç, yakartop, birdirbir  klişelerden hiç mi hiç hoşlanmıyorum  arada bir tavlalara gidiyorum  seyislerden izin alıp atlarla biraz konuşuyorum  hepsi de beni öyle seviyor ki  her seferinde onlara daha çok şeker götürüyorum  sen şimdi şaşıyorsun ne çok şey yaptığıma  bu kadar iş yirmidört saate sığar mı diyorsun  (ilk bakışta ben de sana hak veriyorum)  ama bir şey söyleyeyim mi  bütün bunlardan sonra yine de boş vaktim kalıyor  hatta bütün bu saçmalıklar o kadar az vaktimi alıyor ki  bütün gün ne yapsam diye kara kara düşünüyorum  bazan serbest bırakıyorum seni kendime  o zaman evinin önüne geliyorum  (saat tam kaçta çıkacağını biliyorum)  çıkar çıkmaz sana saati soruyorum  (ne yapayım daha iyi bir mazeret bulamıyorum)  sen de her seferinde saatin olmadığını söylüyorsun  çok yazık deyip uzaklaşıyorum oradan  (bu her seferinde böyle oluyor  ama sen yine de bana hiç kızmıyorsun)  şarapçılarla yarenlik etmeyi seviyorum  (gerçi fazla samimi olmaya gelmiyor, çok içince mutlaka maraza çıkartıyorlar)  onlara hayatın anlamını soruyorum  yanıt olarak benden bir sigara istiyorlar  sonra bir gemi batacakmış gibi oluyor sakın ha diyorum bir batık daha kaldıramam  böyle şeyleri benden başka dert edinen olmamasına şaşıyorum  ama ben seni kendime yasakladım  bütün gün duvarları boyuyorum  (bir gün gözlerinin rengine, bir gün dudaklarının)  bütün kazancım boyalara gidiyor  ama olsun duvarlara bakınca gözlerini görmüş gibi oluyorum  (bazan da dudaklarına dokunmuş gibi)  canım sıkkınsa kimseyle konuşmuyorum  (o çok sevdiğim otobüs şoförüyle bile)  seninle bile  o zaman sanki bir kılıç balığı şöyle bir sıçrıyor  ve tekrar sulara gömülüyor yarı baygın  kimi zaman akşam olmak bilmiyor  çocuklar bile asık yüzlüymüş gibi geliyor bana  sanki her ağaca asılı bir ölü var  böyle günlerde alıp başımı gidiyorum  yürürken üzerimdekileri çıkarıp atıyorum bir yandan da  çırılçıplak kalınca geri dönmeye başlıyorum  belki de yasaklamamalıydım seni kendime  belki de daha sık düşünmeliydim seni  daha iyi şiirler yazmalı ya da hiç olmazsa  daha çok yangın çıkartmalıydım  ; ki kül olup gitsin içinde avare kemiklerim  ama ben seni kendime yasakladım  bütün gün deniz kenarında dolaşıyorum  dalgalar bana hiçbir şey söylemiyor  ben yine de onlara iyi davranıyorum  bazan Ay bana bir sır verecekmiş gibi oluyor  sanki belli belirsiz boğazını temizliyor  buyrun diyorum ben de hemen, sizi dinliyorum  ama o sırtını dönüp uzaklaşmaya başlıyor  bütün gün kapımın önünü temizliyorum  sonra ordan mavi bir kuş havalanıyor  bir kedi ıslık çala çala önümden geçiyor  çöpçüler nedense hep mutsuz görünüyor  bu kış oldukça sert geçiyor  ceviz büyüklüğünde tanelerle yağıyor kar  bazan bir tanesi avuçlarıma düşüyor  buzdolabına yetiştiremeden avcumda can veriyor  ne yalan söyleyeyim işte o zaman boğazıma bir şeyler düğümleniyor  ben seni kendime yasakladım  bütün gün misketlerimle oynuyorum  kırık bir kaleydoskopum var  bazan gözümü yapıştırıp dalıp gidiyorum saatlerce  sanki oradan birisi bana el sallıyor  (bu belki sensin, belki de değilsin, kesin olarak bilmiyorum)  sabah olunca kuşları uyandırıyorum  bazıları bana yeni öğrendikleri aryaları söylüyor  sonra da gagalarını uzatıp birer solucan istiyorlar  (sanki ben solucanlara kıyabilirmişim gibi)  elbette biraz susamla yetiniyorlar  sana öyle çok şiir yazdım ki  üst üste koyunca boyumu bile geçiyor  ama bazıları o kadar ahmakça şeyler ki  okurken utançtan yüzüm kızarıyor  ne zaman yağmur yağsa gözlerim biraz nemleniyor  ne gereği vardı şimdi diyorum  oturup güzel şeyler düşünmeye çalışırken  örneğin parktaki çocukları, o şoförü  ama ben seni kendime yasakladım  oturup bütün gün bu şiiri yazıyorum..  KORKUT KABAPALAMUT